Ruch powstał z inicjatywy o. Riccardo Lombardiego SJ, włoskiego jezuity. 10 lutego 1952 r. papież Pius XII wygłosił w Radiu Watykańskim „Adhortację Apostolską do wiernych w Rzymie”, wzywającą do odnowy Kościoła i przebudowy świata na lepszy.

Proklamację papieską uważa się za  oficjalne ogłoszenie w Kościele ruchu odnowy tj. Ruchu dla Lepszego Świata. Istotną zasadą działania Ruchu miało być dążenie do odnowy świata przez odnowę Kościoła. Lombardi był przekonany, że do tego zadania potrzebna jest Grupa, która łączyłaby wszystkie powołania w Kościele, szczególną w niej rolę mieli spełniać ludzie świeccy – ta Grupa, zwana dziś Służbą Animacji Wspólnotowej, realizuje swą misję posługując się metodą odczytywania „znaków czasu” i wcielając w życie zalecenia Soboru Watykańskiego II.

Służba Animacji Wspólnotowej

Członkowie Grupy są przedstawicielami różnych powołań obecnych w Kościele. Każdy z jej członków zachowuje przynależność do własnego stanu i wspólnoty pochodzenia, której to powołanie jest wezwany wyrazić w Grupie, pokazując w ten sposób, że przynależność do Grupy stanowi odpowiednią i uzasadnioną formę przeżywania własnego, specyficznego charyzmatu. Grupa ze swej strony, sprzyja wierności powołaniu i pobudza do niej swoich członków oraz utrzymuje regularne kontakty informujące, współpracy i wzajemnej pomocy ze wspólnotami swoich członków oraz z ich prawowitymi przełożonymi.

„Nie zmieniając nazwy Ruch dla Lepszego Świata, z którym się identyfikujemy historycznie, lecz stwierdzając konieczność nazwy wyróżniającej, uznaliśmy za właściwe zastąpienie terminu „Grupa Promotorów” terminem „Służba Animacji Wspólnotowej”. Jest to służba, gdyż jej celem jest dążenie, by wspólnoty małe czy duże, mogły przeżywać swe nawrócenie coraz pełniej w świetle uniwersalnej jedności Królestwa Bożego”. („Powołanie i Misja’, II /3) Cel Grupy Promotorów  jest wyartykułowany w dokumencie „Powołanie i Misja” poprzez określenie „promować ruch ku lepszemu światu.”

Promowanie

Promowanie oznacza poruszanie lub pobudzanie, stymulowanie, animowanie, prowadzenie stałego dynamizmu. Dokonuje się w trzech etapach jako: 1) uwrażliwianie, 2) percepcja, 3) akceptacja odnowy – czyli nawrócenie na proponowane wartości, pogłębianie sumienia wspólnotowego. Dzięki temu pewne wartości, którym służymy, zostają zaakceptowane i podjęte przez grupy, stają się dla nich tematem osobistej i wspólnotowej odnowy. Grupy czują potrzebę wprowadzenia tych wartości w konkretny styl życia. Widać to w sposobie komunikowania się, współodpowiedzialności, pojednaniu i dialogu, rozważaniu i komunii jako promocja projektów organizacyjnych, zmierzających do planowania sposobu odnowy.

Ruch

Przez ruch rozumie się dynamizm stałego przekraczania czy polepszania, postawę pielgrzymowania, niesłabnący wysiłek, by ciągle tworzyć przyszłość. Rozumienie ducha wspólnoty. Ruch nie ma członków wspólnoty wpisanych na listę, dowodów przynależności, spisu władz ani senatu. Nie jest to organizacja, ale dynamizm w historii. Dynamizm włączony w o wiele silniejszy dynamizm Kościoła. Dzięki działaniu Grupy może zostać zweryfikowany przez swoje owoce.

Lepszy

Początkowo o. Lombardi używał słowa „nowy”, Pius XII zmienił go na „lepszy”, bo nie każda nowa sytuacja jest lepsza od dawnej. Termin „lepszy” sugeruje obecność napięcia pomiędzy czasem obecnym a przeszłością, sugeruje stosunek do konkretnej sytuacji, od której należy odejść, co w konsekwencji tworzy możliwości rozwoju, nawrócenia, przemiany.

Świat

Zgodnie z definicją Soboru Watykańskiego – „świat” to wielka rodzina ludzka wraz z sumą realiów, wśród których rodzina ta żyje (punkt widzenia antropocentryczny), oraz wszystko, co stanowi scenę historii ludzkości i zawiera cechy energii, tragedii i tryumfów rodzaju ludzkiego (wymiar historyczno – dynamiczny). Trzecie spojrzenie na świat ma wymiar religijny opromieniony wiarą i nadzieją. Chrześcijanin widzi świat jako stworzony i utrzymywany przez miłość jego stwórcy, świat wprawdzie żyjący w niewoli grzechu, lecz wyzwolony przez Chrystusa.

Dla Grupy Promotorów świat jest ostatecznym celem, punktem odniesienia, o. Lombardi wyraził to następująco: Na początku miałem na myśli cały świat i pragnąłem jego odnowy i promowałem ją. To pociągnęło za sobą marzenie o zreformowaniu Kościoła, a nie odwrotnie, cokolwiek by o tym mówiono, czy też czyniono później… Ostatecznym powołaniem świata jest Chrystus, nie Kościół. Najwyższą rolą Kościoła jest bycie znakiem i instrumentem do wiecznego zbawienia w Chrystusie, znakiem i instrumentem Królestwa Bożego.